Iedereen weet dat ik regelmatig met een paar kilo camera rondloop om mooie portretjes van mijn vrienden en familie te schieten. Dat is heerlijk om te doen (dat schieten), maar het dragen is toch wel zwaar… en niet bij alle gelegenheden wil ik “persfotograaf” spelen, en voor die ene foto is het dan wel een enorm gesleep…
Ik heb in 2006 een compactcamera gekocht, een Fujifilm F31fd, toendertijd een geweldig cameraatje, met name voor situaties waarin je weinig licht hebt. De technologie staat echter niet stil, en de gemiddelde compactcamera van nu rent rondjes om mijn oude Fuji, zelfs cameratelefoons presteren al bijna net zo goed. Na lang dubben heb ik de knoop doorgehakt: er mocht een nieuw compactje komen.
Dan volgt een tijd van rondsnuffelen, reviews lezen, prioriteiten stellen, en veel neuzen op internet. Ik houd erg van mijn handmatige zoom op de dSLR, en van het feit dat ik een analoge zoeker heb, en die features vind je niet op veel compactcamera’s. Wel op eentje: de Fujifilm X20. Het zou dus opnieuw een Fuji worden, na de S9500 en de F31fd die me allebei heel goed bevallen waren en trouw dienst hadden gedaan!
Nou ja, dan is de kogel door de kerk en moet er gekocht worden natuurlijk. Vanmiddag reden David en ik even naar de MediaMarkt om te kijken of ze deze camera op voorraad hadden. We hadden geluk: er was er nog eentje! Een zwarte (hij is er ook in zwart-zilver, voor een nog meer retro-uiterlijk), zwart vond ik prima, als hij maar mooie foto’s maakt.
En dat doet hij! Wat een prachtig dingetje is dit, zeg. Mooi compact, niet helemaal broekzakmodel maar niet te vergelijken met mijn 5D2+lens. Er zitten enorm veel mogelijkheden op, zowel voor beginners als voor gevorderden, en ik ben er superblij mee!
