Gisteren en vandaag was het weer wat minder: het waaide hard, erg hard, en daarbij hadden we regen, hagel en onweer. Voor de toerist misschien niet zo leuk, maar de Kretenzers waren blij met het water. Volgens Mat had het al sinds mei dit jaar niet echt geregend!
We brachten de tijd voornamelijk binnen door, lezend, een beetje internetten, en we sliepen wat bij, we voelden nu echt hoe ontzettend moe we allebei waren, en hoe erg we toe waren aan vakantie. We hadden van tevoren al afgesproken dat we echt gingen doen waar we zin in hadden, ook als dat gewoon wat bankhangen was, en dat we zouden toegeven aan waar we behoefte aan hadden.
Ik weet nog van de vorige vakantie dat ik na een aantal dagen pas echt aankwam op vakantie, pas kon loslaten wat ik allemaal ‘zou moeten’, de FOMO (fear of missing out) die op de loer ligt. Want tja, het is toch zonde als je helemaal op Kreta bent, en je bijna niets van de omgeving ziet? Nee dus. Want ons vakantiedoel was om helemaal te ontspannen, en onszelf toe te staan om te genieten van het moment. Niet om een lijst met bezienswaardigheden af te werken.
Ik heb heerlijk gebreid aan een breiwerkje voor een swap, en aan mijn tweekleurige vingerloze handschoenen. En we zijn niet alleen maar binnen gebleven. Gisteren gingen we nog even naar Kalyves om de autoverhuur te zoeken.
We reden opnieuw de hoofdstraat door, en zochten intensief naar “Kalives Travel”, maar zagen het nergens. We waren al helemaal bij de IN.KA, ongeveer aan het eind van het dorp, en besloten nog een stukje verder te rijden. David zag het opeens aan de linkerkant, we waren er al voorbij voor we er erg in hadden, dus we keerden en reden terug.
De werkplaats was open, maar er was niemand. Ze bleken net tien minuten geleden dicht te zijn gegaan. Maar goed, nu wisten we in ieder geval waar we heen moesten, dus morgen gaan we nog wel een keer!
We reden nog een stukje door, want op een berg verderop had ik een soort fort zien liggen, dat bleek Ottomaans te zijn, maar we konden er helaas niet dichtbij komen.
We reden door naar Souda, waar we van de hoofdweg af gingen bij een afslag naar een “Arts and Handicrafts Village”. Het bleek inderdaad een soort van kunstenaarsdorpje te zijn met keramiek, mozaiek en meer. Helaas was het siesta en was het allemaal gesloten. We waren eigenlijk ook wel moe, dus besloten om weer terug te rijden naar huis.
Vandaag gingen we nog even naar de supermarkt en we gingen naar Kalives Travel, om de autoverhuur in orde te maken. We reden weer via de oude weg, en het landschap was direct heel anders. De planten en bomen hadden gretig het hemelwater opgezogen, en opeens was alles groen en vol. Nog steeds niet zoals in Nederland, maar een wereld van verschil met voor de regen.
We reden door een klein dorpje en daar stond een oud vrouwtje naast de weg naar ons te gebaren. We begrepen niet wat ze wilde zeggen, maar wie weet, misschien was de weg wel geblokkeerd door het noodweer van gisteren, dus we stopten en deden het raampje open.
“You go to Kalyves?” We knikten en “Can I ride with you?” volgde. Ze wilde liften! We waren enigszins verrast door het verzoek, maar namen haar mee. Ze zat achterin en David zei tegen haar: “If you want to get out, just say stop!”. Waarop ze antwoordde: “No, don’t stop here, is dangerous!”
Het voelde wat gek, maar ook wel leuk dat we haar een plezier konden doen. In Kalyves stapte ze uit, bedankte ons voor de lift met een brede glimlach, en wij reden verder. We checkten nog wel even of er niks uit de tas verdwenen was, je weet nooit, maar natuurlijk was dat niet zo.
De autoverhuurder was sympathiek en we mochten deze auto houden, of toch een Peugeot 208 meenemen, voor dezelfde prijs, die iets krachtiger is. We besloten om niet te upgraden, want we vonden deze auto in deze dorpjes eigenlijk wel groot en breed genoeg…
We vroegen of hij nog tips had voor een leuk restaurant in Kalyves, om te gaan eten, en hij raadde ons Mythos of Provlita aan. Ook kregen we nog een kaart van Kreta mee.
We reden terug naar Kalyves en vonden Mythos redelijk snel, dus besloten we om daar te gaan eten. We parkeerden de auto aan zee en liepen naar binnen. Het was rustig, we waren dan ook best vroeg (zeven uur, Grieken eten een stuk later). We bestelden een voorgerecht (David vegetable pies en ik mixed vegetables) en bedachten ook ons hoofdgerecht (ik nam biefstuk en David nam konijn).
Al snel werd het eten opgediend. Mijn voorgerecht was niet erg bescheiden, ik kreeg een flink bord vol met groenten gebakken in een deegjasje (aubergine, champignons, courgette en een paprika). We hadden ons voorgerecht nog niet op en toen kwam het hoofdgerecht al. Het was niet geweldig, wel te eten, maar vooral veel. Volgens mij hadden we gewoon pech met de kok ofzo. Eigenlijk was de versgeperste sinaasappelsap het lekkerst… Misschien verwachtten we teveel. Het was wel gezellig om er even uit te zijn!