De Muziektheaterunie is gestart met een nieuw project: “Alzheimer”. Het is een muziektheaterstuk, wat niet helemaal hetzelfde is als een opera. In muziektheater wordt bijvoorbeeld ook veel gewoon gesproken, en verder wordt er ook vaak naar gestreefd om een soort totaalkunst te maken, met film, muziek, dans, enzovoorts. De muziek is in dit geval geschreven door Chiel Meijering, een Nederlandse componist.
Nu had ik vorige week een email dat er audities werden georganiseerd voor dit project. Er werden mensen gezocht voor het koor, en verder zochten ze nog wat mensen voor enkele rollen (meest man, mezzosopraan of alt). Dit leek me natuurlijk erg interessant, zeker na mijn ervaringen met muziektheater in “Inanna”, twee jaar geleden. Ik gaf me dus op.
Vorige week dinsdag zou ik moeten auditeren, erg kort dag dus, drie dagen om je voor te bereiden. Daarbij kwam nog dat ik me niet zo goed voelde en dus besloot ik dinsdag maar af te zeggen. Maar een paar dagen later werd ik door de organisatie gebeld dat er nog een ronde audities gehouden werd op 3 februari. Of ik nog belangstelling had? Zeker weten, dus gisteren om half elf werd ik verwacht in het Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam.
Ik was lekker met de auto (kon ik onderweg een uurtje inzingen!) en eenmaal aangekomen kwam ik ook meteen een ex-studiegenootje tegen, waarmee ik gezellig even kon bijkletsen. Het was zo ingedeeld, dat er elk uur een groepje van vijf zangers werd verwacht, die dan om de beurt even met de pianist mochten repeteren, waarna ze dan allemaal om de beurt auditie mochten doen.
Ik zong dus even de stukken door met de pianist en ging weer naar de kantine, waar nu nog een bekende was. Er zijn op dit moment niet veel audities, dus je komt echt iedereen tegen als er wel een is. Een poosje later werd ik geroepen om te komen voorzingen.
In een zaaltje zat een jury achter een tafel, en naast hen stond een videocamera, alle audities werden gefilmd. Ik zong een aria van Mozart, waarna ze even wilden weten wat ik allemaal gedaan had. Een van de juryleden herkende mij van het Nationaal Kinderkoor (hij had een lesplaats gerund) en toen ik eenmaal over Inanna begon waren er ook meteen reacties als: “O ja, dat was een heel indrukwekkende voorstelling, ja geweldig, met een saxofoonkwartet geloof ik…” en dergelijke. Ze praatten er wat onder elkaar over en op een gegeven moment kwam de vraag op me af: “Wat zong je daar dan eigenlijk? In het koor?” Dus ik zeg “Nee, ik was Inanna”…. 8)
Ja, het was wel mooi om te zien hoe ze toen keken! Ik mocht mijn tweede stuk ook nog zingen en toen was het alweer voorbij. Ik werd vervolgens meteen doorgestuurd naar de kostuummaakster, die ging mijn maten vast opnemen, wat ze bij iedereen deden, dan konden ze meteen beginnen met het maken van kostuums zodra ze wisten wie er mee gingen doen. In april moet de eerste voorstelling al gegeven worden…!
Het was erg leuk om weer eens ergens voor te zingen, en ik heb er ook wel een goed gevoel over. Toch is het nog afwachten of ik word aangenomen, omdat er niet veel sopranen nodig zijn voor solorollen, alleen voor het koor. We zullen wel zien!