Gisteren heb ik na lang en diep nadenken besloten om toch niet mee te doen met Alzheimer… dit om meerdere redenen. Ten eerste was de betaling erg mager, ver onder het minimumloon, ik zou beter in de Thuiszorg kunnen gaan werken…! Plus dat ik een maand lang de KAN zou moeten afzeggen om mee te kunnen doen. Maar dat was natuurlijk niet de enige reden, want ik doe ook regelmatig projecten voor niets.
Het probleem met Alzheimer was eigenlijk een mix van meerdere enigszins negatieve zaken, die bij elkaar opgeteld gewoon te zwaar wogen om er nog mee door te gaan. De muziek bijvoorbeeld. Het stuk was erg lang en het was dus een hoop werk om alles uit het hoofd te leren. Op zich heb ik daar meestal niet zoveel problemen mee, maar de muziek is ook nog eens erg oninteressant en niet echt mooi.
Verder was de organisatie ook niet al te best, zoals al wel een beetje bleek uit het plotselinge uitstel van de première in het begin. Op emails werd laat gereageerd, als er al gereageerd werd, de planning was onduidelijk en is dat eigenlijk nog steeds…
Veel zaken die me dus op de een of andere manier irriteerden en die samen maakten dat ik nu dan toch heb afgezegd. En nee, dat kon niet eerder, want er werd maar niet gereageerd op mijn tegenvoorstel wat betreft het salaris, tot afgelopen dinsdag. Toen bleek dat er gewoon niet over te onderhandelen viel, waardoor ik nu echt moest afwegen of de pro’s opwogen tegen de contra’s. Een beslissing die je niet licht neemt en waarvoor ik dan ook een paar dagen de tijd heb genomen.
Nu het dan echt is afgehandeld voelt het gelukkig wel als de juiste beslissing. Jammergenoeg had ik er natuurlijk al best veel tijd en moeite in gestoken, maar dat zij zo. Ik ga wel kijken naar de voorstelling, denk ik, want ik ben wel benieuwd wat ze ervan maken. Misschien dat ik dan toch wel een beetje spijt krijg, maar ik denk eigenlijk dat dat wel mee zal vallen….