Omdat we gisteren een concert zouden spelen in het Grachtenfestival, moesten Stephanie, María en ik vrijdag druk aan het oefenen! Zij waren immers een maandje naar hun ouders geweest, waarna ik al helemaal in het Alzheimer-project gezogen was… Maar we hadden natuurlijk de twee concerten op het Geachtenfestival, en daarvoor moest nog wel wat werk verzet worden. Eén stuk hadden we nog nooit in een concert gespeeld!
We spraken dus af om vrijdag te gaan repeteren bij Stephanie, dat was wel zo makkelijk, dan konden we daar blijven eten en bijkletsen, en ik kon ook nog blijven slapen, aangezien ik anders op zaterdagmorgen al erg vroeg de deur uit zou moeten. Nou, voor een ensmble dat elkaar twee maanden niet gezien had, deden we het helemaal niet slecht! Eigenlijk ging het nieuwe stuk ook al erg goed, en dat viel ons alles mee. We hadden een beetje verwacht dat dat wel wat meer moeite zou gaan kosten.
‘s Avonds aten we lekkere zalfgemaakte quiche van Stephanie (die een erg goede kokkin is!), en daarna ging María maar eens naar huis. Stephanie en ik vonden het wel een leuk idee om een film te gaan kijken, en ons oog viel op “Crouching Tiger, Hidden Dragon” (Jahaa, echte meidenfilm…!), en dat was inderdaad wel een gave film, met mooie zwaardgevechten enzo, maar ook met diepgang. Die Chinese samenleving uit de film is gewoon een andere wereld, bijna onvoorstelbaar!
Tegen elf uur gingen we naar bed. ‘s Nachts werden we nog een keer wakker geschreeuwd door een of andere dronkelap, en we waren ook vroeg weer wakker. Allebei eigenlijk niet zo goed geslapen, maar gelukkig had Stephanie koffie in huis. We liepen om tien over negen richting de Prinsengracht, waar we ons concert zouden geven in een galerie. Het was een aardig eindje lopen met de instrumenten en andere bagage, maar we waren er mooi op tijd.
De galerie was wit. En dan bedoel ik ook helemaal wit. Ook de kunstwerken. Heel mooi en apart. Boven het gedeelte waar we zouden spelen was een gat koker door het hele huis met een raam erin, waardoor licht binnenkwam. Op een bank lag een poes te slapen (dacht ik), maar bij nader inzien bleek het een dooie, opgezette kat te zijn die er nog wel uitzag alsof hij elk moment wakker kon worden…
We werden vriendelijkonthaald en konden nog een poosje inspelen. Ter plekke bedachten we nog een nieuwe setting voor het eerste stuk, want de mensen zaten wel erg dicht op ons. Om elf uur begon het eerste concert. Het zat erg vol, er waren niet genoeg stoelen! Het ging goed, ook het nieuwe stuk, dat was eigenlijk een van de betere stukken (nog erg spontaan). We kregen veel complimenten.
Twintig minuten daarna begon het tweede concert. Het voelt erg raar om twee keer hetzelfde te spelen, maar de tweede keer ging eigenlijk alles beter. Opnieuw was het zo vol, en opnieuw was het een succes. Met name het Shivastuk maakte veel indruk. Toen we na het concert over straat liepen kwamen we nog een familie tegen die ik wel kende, de dochter had bij mij op zangles gezeten en de zoon op het conservatorium, hij had zelf net zulke concertjes als wij gedaan. Hun vader vertelde enthousiast dat hij mensen was tegengekomen die heel erg onder de indruk waren van ons concert en die hem er alles over hadden verteld! Dat was erg leuk om te horen!
Even later liepen we langs een terrasje en hoorden we: “Het was geweldig, hoor!” Woei, we worden al herkend op straat! Goed, onze dag kon niet meer stuk natuurlijk en tevreden liepen we naar de tram.