Sinds de operatie eind december ben ik er maar druk mee: revalideren! Althans, de eerste zes weken mocht ik maar heel beperkt bewegen. Mijn knie mocht ik alleen 0-90 graden buigen, en ik mocht er niet veel gewicht op zetten. Dit was vanwege de gehechte meniscus. Aangezien de meniscus slecht doorbloed is, duurt het erg lang voordat deze weer goed aan elkaar gegroeid is. Het gaat zelfs nog langzamer dan bij je botten!
Vandaar dat ik dus nog zes volle weken op krukken mocht lopen, na de vijf die ik er al op had zitten. Poe, ik kon die dingen op het laatst wel uit het raam gooien! Maar ja, ik had ze nog nodig… In dit geval betekende revalideren eigenlijk gewoon geduld hebben. Af en toe oefeningetjes doen, en verder de knie genoeg rust geven om te herstellen. Dat kwam dus neer op veel zitten en liggen. Wel drie keer in de week fysio, maar ja, dat was vrij tam. Over blokjes heenstappen (op krukken), vooruit en terug een halve draai maken op de hometrainer (niet de hele draai, dat mocht nog niet)…
Na zes weken mocht ik gelukkig eindelijk echt van start. Steps, op een been staan, squatten, fietsen op de hometrainer, legpresses en de loopband. Na bijna drie maanden niets doen was dat wel heftig. Na de eerste sessie had ik nog dagenlang ontzettende spierpijn in mijn kuiten. Gelukkig is het lichaam flexibel, en merk ik nu toch echt al wel verschil na twee weken trainen. Ik kan nu zwaardere legpresses aan, bij het fietsen gebruik ik een hogere weerstand, en in het dagelijks leven kan ik alweer wat langer staan en lopen. En autorijden! Goh, wat geeft dat een vrijheid, als je na zo’n lange tijd weer zelf dingen mag en kunt doen!
Vandaag vroeg ik aan Marcel, mijn fysiotherapeut, wanneer ik weer buiten mag gaan fietsen. Hij keek eerst wat bedenkelijk, maar als ik voorzichtig doe, niet te snel ga, niet op te drukke plekken, en niet als het glad is, mag ik alweer buiten fietsen! Eerst moet ik nog mijn fiets laten maken, het zadel is nog steeds stuk en die stuurpen las ik het liefst vast nu… en dan eens kijken of ik nog durf!